Het is al weer even geleden dat ik voor het laatst heb geschreven. Dat komt doordat ik de afgelopen weken
veel heb gereisd en geschermd. Na Salzburg had ik even rust om me op de eerste Grand Prix van het jaar voor
te bereiden. Voor mij was het met name een volgende test naar de Olympische periode die over 2 maanden begint.
De voorbereiding liep niet helemaal goed. Mijn vorm van Salzburg was een beetje verslapt en ik kon niet
goed achterhalen waar het precies aan lag. Maar op de wedstrijd zou ik daar vanzelf achterkomen. De begintijden
waren verre van ideaal. De wedstrijd begon beide dagen al om (CET) 6 uur in de ochtend......wat betekent: 3.45
uur opstaan, 4.00 uur ontbijt, 4.30 in de taxi, 5 uur warming up, ....... !!! Ik ging er daarom niet persé
van uit dat ik in St. Petersburg mijn beste performance zou kunnen tonen. Het zou worden: “verstand op nul, en
gaan”.
Bij aankomst leek ik geluk te hebben: ik was voor de eerste wedstrijddag pas om 12 uur (CET) ingepland, aangezien
ik in de laatste van 4 poule-doorgangen zat. (Bij GP’s wordt namelijk maar op 4 lopers geschermd, waardoor er
verschillende doorgangen nodig zijn voor iedereen aan de beurt is geweest). Ik schreef: “ik léék” geluk te hebben
i.pl.v. ik “bléék” geluk te hebben want........
Op de ochtend van het toernooi heeft de wedstrijdorganisatie de begintijden doodleuk gewijzigd!!! Tja,
regelgeving, of niet...... als de grote Italiaanse natie een dienst nodig heeft wordt hieraan toegegeven in de
internationale schermwereld...... Wat was het geval? Een deel van de Italiaanse ploeg had hun bagage niet
ontvangen bij aankomst op de luchthaven van St. Petersburg en daarom moesten hun begintijden maar naar achter
geschoven worden, tja.... dat er een Nederlander en een Engelsman met het zelfde probleem zaten en gewoon in de
vroege ochtend moesten starten en dat er mensen op bed lagen die de wijzigingen misschien niet door zouden
krijgen, tja, dat doet er op zo’n moment niet toe. Wat er wel toe doet is: de Italianen te hulp schieten!
Zo gezegd zo gedaan.....echter......:
Ik was die persoon die op bed lag en zich van geen kwaad bewust was.
De strakke regels van GP-wedstrijden schrijven namelijk niet alleen voor dat er op vier lopers – niet meer
en niet minder- wordt geschermd, maar ook dat de inschrijving drie weken van te voren sluit, afmelding 2
weken van te voren sluit en de toernooiplanning de dag vóór aanvang bekend wordt gemaakt. Deze keer was dus
gemeld dat ik om 12 uur begon.
Tja, na het fiasco met het voetje over de streep in Salzburg volgde nu een tweede “eerste keer van mijn
carrière”: Ik werd ‘s morgens door mijn trainer uit mijn bed gebeld met de mededeling dat ik “NU!” op de
gele loper moest staan.......eh......oeps! Na een wilde rit in een losgeslagen taxi en een snelle plons
koud water over mijn gezicht (in omgekeerde volgorde) racete ik een dik half uur later de schermzaal
binnen. Ik mocht nog net mijn hamstring rekken en toen moest ik de loper op. Over warming up gesproken
(ik hoop dat mijn sportarts dit niet leest).
Na de eerste partij hopeloos met 5-0 te hebben verloren en een achterstand van 1-0 in de tweede, werd
ik langzaam wakker (én boos!) Vervolgens maakte ik een wonderbaarlijke come-back: ik won alle partijen
die volgden met grote cijfers, eindigde de voorronde met 5 gewonnen partijen en was hiermee direct
gekwalificeerd voor de tweede wedstrijddag. ( terug naar bed dus).
De tweede dag liep niet zo voorspoedig. (niet genoeg geslapen vermoed ik). Dit keer stond ik wel op
tijd op, deed netjes mijn warming up en moest om 6 uur (CET) beginnen. Mijn lichaam had er echter geen
zin in. Ik was traag en zwaar en werd meteen uitgeschakeld door een Japanse schermster. Dat was jammer,
maar eigenlijk ben ik achteraf toch best blij met deze chaotische wedstrijd. Het was een test van een
heel ander kaliber dan ik vooraf had gedacht. Fysiek en kwalitatief heb ik niet zoveel kunnen testen,
maar mentaal des te meer: Ik heb moeten presteren onder druk, zonder enige voorbereiding en dat is me
goed afgegaan. Ik ben dus best trots op mezelf ondanks een matige “zo-veel-en-dertigste” eindklassering
en een lage score op de wereldranglijst.
Ik sluit met dezelfde conclusie af als na de wedstrijd in Salzburg: “je bent blijkbaar nooit te oud om
te leren...” maar hoop wel dat ik vanaf nu wat minder schokkende wedstrijdverslagen mag gaan schrijven...!